Gevoel in zwart op wit
Wandelverhalen en avonturen poëzie. Een spel met woorden gevuld met liefde voor de natuur.
Lange afstandswandelingen maken smaakte vanaf het allereerste moment naar meer. Zo begon het...
"De zomer van 2018 was een hete en een droge. In de rest van Europa althans. In Schotland was het aangenaam. Ik denk dat ik me – los van de ellende die op ons allen neerdaalt door de klimaatcrisis – persoonlijk gelukkig mocht prijzen met de samenloop van die weersomstandigheden. Hier kwam het zaadje voor wandelliefde tot bloei. Dat was mede dankzij een beetje zonneschijn.
Alsof ik met mijn neus in de boter viel ontmoette ik in die eerste week in Schotland Timmy. Hij doorkruiste Engeland en Schotland van zuid naar noord te voet. Zo’n tweeduizend kilometer. Hij nodigde me uit een stukje mee te lopen. Nog nooit eerder had ik dagenlang gewandeld. Een lange afstandswandeling doen was een avontuur waarvan ik hoopte het mee te maken deze reis.
Nerveus dat ik hem op zou houden, dekte mezelf in dat hij best vooruit mocht lopen als ik te traag was. Ik weet zeker dat hij zijn tempo op me aanpaste. Misschien om vriendelijk te zijn, misschien omdat er nu iemand was om zijn verhalen aan te vertellen. Timmy vertelde over achtervolgingen door koeien en wildkampeer avonturen. Zijn verhalen waren welkome afleiding van de pijn tijdens eerste dagen wandelen: verkrampte kuiten, pijnlijke knieën. Om nog maar niet te spreken over de brandende schouders waar mijn 50L backpack aan hing. Er ontstonden blauw-rode plekken op mijn sleutelbeen.
De volgende ochtend keken we zo ver het oog reikte langs de kust. Timmy vertelde dat we nog verder zouden lopen dan we op dit moment konden zien. Oh lord, de moed zakte me in de schoenen: waar was ik aan begonnen?!
Na een paar uur wandelen, zuinige slokjes water uit mijn veel te kleine waterfles en wat verse wandelverhalen, keek ik achterom en realiseerde ik me dat we nu waren waar hij die ochtend had gewezen. Tijdens die eerste dagen wandelen leerde ik: het enige wat ik hoef te doen is lopen. Hoe moe ik ook ben: nog één stap lukt wel. Het is het enige wat ik hoef te doen.
Genieten kreeg de overhand. Ik genoot van buiten zijn, van het wandelritme waarin ik me onderdompelde, van de uitgestrekte kustlijnen van noord-oost Schotland, van schapen en velden, van hoe mijn benen kilometers verslonden en van hoe krachtig dat voelde als we ’s avonds arriveerden. Mijn lichaam voelde zo sterk, en dat al na een paar dagen wandelen. Ik kon dit. Ik was hiervoor gemaakt."
September 2022
Bitterzoete nazomer gevoelens
Als de zomer naar herfst ombuigt
en het kleurverschieten van de bladeren van groen naar geel door al wat leeft wordt toegejuicht
Dan vraag ik me af of ik onderweg genoeg genoot
van zonnestralen, zoete momenten, koele drankjes, benen bloot.
En ga ik gedachten terug naar de muziek en warmte, het gelach
de geuren, smaken en ieder die ik van de zomer daar toen zag
Zo weet ik weer dat ik immens genoot van al dat van de zomer was
Ik doe dat net zo van wat is, en van wat komen mag
de Camino naar Santiago - april 2023
verzin het antwoord niet als je geen idee hebt. zeg me gerust dat je het niet weet.
wanneer je op een vraag het antwoord nog niet weet,
de eindbestemming nog niet te omschrijven valt
wanneer je de moed verzamelt om iets nieuws te proberen en je dan onvermijdelijk moet overgeven aan iets wat je nog niet kent
zeg dan gerust dat je het niet weet.
situaties die ik nog niet ken.
ik creëer ze graag.
zoek ze op om me in onder te dompelen.
een nieuwe omgeving geeft me een nieuwe rol.
op een nieuw pad ben ik een pelgrim.
een leergierige leerling die als een spons wil opnemen wat er te leren valt.
in nieuwe situaties is niets vanzelfsprekend.
wat ik doe.
wie ik ben.
wie je pad kruist.
de uitkomst van dit avontuur.
het niet weten maakt nederig.
nieuwe uitdagingen stellen je grenzen op de proef én geven je de kans om ze aan te geven.
jezelf begeven in een nieuwe situatie is dé manier om te verbinden met jezelf.
het nieuwe drukt op knoppen die het bekende nooit zal weten te vinden.
niet passief. niet actief. eerder actief besluiten passief te zijn. dat is overgave.
Februari 2023
Het regende die ochtend.
Soms harder. Soms wat zachter.
Droog werd het in ieder geval niet en de wind stak op.
De twee poppetjes op het pad kon je vanuit de verte in het grijze ochtendlicht amper onderscheiden.
We waren de enigen daar in de vroegte.
Menig ander had afgezien van de afspraak met zulke voorspellingen.
Zij niet.
Dat kwam omdat ze al wist wat het betekende om door de regen te lopen. Er zelfs stiekem van genoot.
Mooi-weer-wandelaars zijn dan ook niet de types die als eerste bij me aankloppen.
Grootse bergen verzetten doe ik met wie ondanks haar knikkende knieën stormen wil trotseren.
Tijdens onze WalkieTalkie draaide het niet zo zeer om die regen, maar de houding die ze er tegenover had.
Daarna liep ze verder door de regen. Het einde van de storm bepaald niet in zicht. En hoewel een onoplettende voorbijganger zou zeggen dat er weinig veranderd was, zag ik iets in haar houding. Ze straalde uit dat ze zichzelf vanaf hier zou aanmoedigen in plaats van afstraffen.